Annexatie

Het was een rit waar ik twee dagen over deed: Van Colorado door de besneeuwde Rocky Mountains naar de woestijn van Utah en uiteindelijk Arizona. Het was misschien wel de mooiste rit die ik ooit had gemaakt door verlaten woestijnlandschappen, rode rotsformaties, uitgesleten steenlagen, elektriciteitspalen in plaats van bomen, een enkel huis op een verlaten vlakte waar altijd een gebrek aan schaduw moest zijn en dan nog het opwaaiende zand dat de weg een rode gloed gaf.

Ik stopte af en toe, gewoon om te proberen het in me op te nemen. Het is een landschap dat buitenaards aandoet en tegelijkertijd hyperaards is. Al die uitgesleten lagen leggen een fossiele historie van honderden miljoenen jaren bloot: zo aards dat de mens er nog niet was om het zich toe te eigenen.

Koloniale sfeer

In het dorpje Bluff stond een bord aan de weg dat je een historisch fort kon bezoeken. In het bezoekerscentrum liepen vrouwen in klederdracht rond om de koloniale sfeer aan te zetten. Eind negentiende eeuw vroeg de Mormoonse kerk aan families om het zuiden van Utah in te nemen. Een aantal families namen die missie op zich, pakten huifkarren in, zetten hun kinderen op de voorplecht en spoorden de paarden aan.

Buskruit

De weg was erbarmelijk, maar de Mormonen lieten zich niet kisten. Met houwelen werden wegen uit de rode gesteentes gehouwen. Met buskruit werden rotspartijen opgeblazen om genoeg ruimte vrij te maken voor de huifkarren. Zo kwamen ze hier uit en noemden het Bluff.

Ik raakte bij het bezoekerscentrum in gesprek met een van de koloniaal uitgedoste vrouwen die direct haar man ging halen toen ze hoorde dat ik uit Nederland kom. Zij was Nederlands aan het leren en hij sprak het al omdat ze twee jaar in Vlaanderen hadden doorgebracht. Ze waren er als missionaris naartoe gegaan.

Bekeren

‘En? Was het een succes?’ wilde ik weten. De man en de vrouw schoten in de lach. ‘Nee!’ zeiden ze in koor. Niemand liet zich bekeren. Misschien was dat anders gelopen als ze pikhouwelen en buskruit hadden meegenomen, al zijn Lage Landers net als de buitenaardse woestijnrotsen: moeilijk te bedwingen.