Gênant

‘Moet je nou zien, een mailtje van Renate Dorrestein!’ Zeventien jaar geleden vulde ik mede de culturele pagina’s van de gratis krant DAG en mijn collega wees me op de inbox. Dorrestein was een bestsellerauteur wier boeken waren verfilmd, iemand waarvan je zou denken: die heeft genoeg aandacht. Maar dat vond zij niet. In de mail vroeg ze zich af, of we nog iets met haar nieuwe boek gingen doen.

Ik weet nog dat we dat gênant vonden: een bekend schrijfster die zelf om aandacht bedelt. Verdiende zij niet genoeg? Was het persbericht van haar uitgever niet voldoende?

Niet leven

Een stuk in De Volkskrant van afgelopen zaterdag maakte weer duidelijk dat je niet kunt leven van het boekenschrijven. Van elke 25 euro die je aan boeken uitgeeft, komt er zo’n 2 euro 50 bij de schrijver terecht. In Nederland zijn er weinig auteurs die meer dan 2000 boeken verkopen. Je hebt dus misschien een opbrengst van 5000 euro voor meerdere jaren ploeteren. Omgerekend heb je een euro per uur verdiend en als de belastingdienst klaar met je is, kun je net een rolletje drop en een pak rijstwafels aanschaffen om met frisse moed aan een nieuw project te beginnen. Een bestseller levert wel meer geld op, maar dan nog is het de vraag of je je tijdsinvestering terugverdient, of je genoeg opzij kunt zetten om je weer een jaar of wat op een volgend verhaal te kunnen storten.

Te weeg kan brengen

Waarom toch doorzetten? Omdat je in een verhaal gelooft. Omdat je vindt dat het er móét komen en hoopt dat het iets te weeg kan brengen bij de mensen die het lezen. Dat werd me deze week weer duidelijk toen we een bericht kregen van iemand die The great Marc Evers met haar autistische zoon had gelezen. Ze had gevraagd of hij zich in het verhaal herkende. ‘Hij zei dat hij ook zo weinig zelfvertrouwen heeft,’ schreef ze. ‘Dus nu gaat hij ook zwemmen, want bij Marc hielp dat.’ Ze vroeg of ze een print van een van de tekeningen kon bestellen. ‘Dan kunnen we die thuis inkaderen om nooit meer te vergeten dat we moeten geloven.’

Ik had kippenvel toen ik het las. Dit is waarom je schrijft én de boer op gaat met je verhaal. Dit is waarom je alle media vraagt of ze er aandacht aan kunnen besteden, ook als dat gênant wordt gevonden.