Vijver

Het laatste wat ze zich van Parijs kon herinneren was de vijver bij het Louvre. Ergens in de jaren ‘90 waren we met ons hele gezin in Parijs geweest. We stonden op een camping waarvandaan het makkelijk naar Euro Disney reizen was en waar we dus een hele dag voornamelijk in de rij voor de toen net geopende Space Mountain hebben gestaan. En we konden vanaf die camping ook zo naar de stad. Dat was toen nog spannend omdat er regelmatig bommen in de prullenbakken van metrostations werden verstopt. Alles wat met vuilnis te maken had, meden we daarom als de pest. 

Louvre

We zagen de Arc de Triomph, de Champs Elysees en de Eiffeltoren. Op Mont-Martre knipte een gewiekste schaarkunstenaar ongevraagd onze profielen uit zwarte stukjes papier, zonder dat we daarom hadden gevraagd, waarna hij net zo lang de aankoopprijs verlaagde tot m’n moeder het toch wel een leuk souveniertje vond en m’n vader zich voor de kop sloeg, want zo zag deze schaarkunstenaar wederom bevestigd dat zijn aanpak werkte. Omdat er toen een hittegolf was, eindigden we bij het Louvre waar we, bij hoge uitzondering met onze voeten in de vijver mochten zitten om af te koelen. Dat was dus het enige dat m’n zus zich nog van Parijs kon herinneren. 

Popelen

Daarom zijn we via de Arc de Triomph en de Eiffeltoren langs de Seine naar het Louvre gewandeld. Er was weer sprake van een hittegolf. We verbleven bovendien in een hotelkamer zonder airconditioning op de bovenste etage van het hotel, waarvan de lift stuk was. We stonden dus te popelen om dan bij het Louvre, net als toen…

Duik

We kwamen bij het stoffige park van de Tuillerie uit, waar alle schaduw al was opgeslokt door andere schuilers. Een flink gedeelte was ook opgeofferd aan de zilver glimmende Olympische luchtballon die er sinds vorige zomer blijkbaar lustig de zon staat te reflecteren. Het zweet gutste ondertussen overal. Daar kwam de glazen piramide al in zicht én dus de herinneringsverlossing van de vijver. Zwaluwen vlogen blij om ons heen alsof ze ook een duik gingen nemen. Maar goed, toen kwamen we dus bij de vijver en bleek dat je een herinnering nooit over kunt doen, dat die voor altijd in het verleden blijft om het simpele feit dat er geen water in zat.

Nieuwe herinneringen

We hebben dus maar puffend en steunend nieuwe herinneringen gemaakt: kaartend bij een nieuwe stamkroeg, onze flesjes vullend bij alle nieuwe waterpunten, foto’s makend in de prachtig gerenoveerde Notre-Dame. Ooit, als we dit nog eens over doen, zal alles vast weer anders zijn. Een ding is zeker: dan kiezen we voor een hotelkamer mét airco.