Hypnose

‘Had ik zelf zeep mee moeten nemen?’ vroeg ik aan de enige andere aanwezige in de wasserette. Ze gaf haar kind de borst en staarde wat wezenloos voor zich uit. ‘Ja,’ zei ze met een mond zonder tanden.

De wasserette heette The Soap Box en ik vond het best een ding dat ze desondanks geen zeep verkochten. Bij een enorme supermarkt verderop zocht ik me dus een breuk naar zeep voor een reiziger die alleen was. Er bleken alleen maar familieverpakkingen verkrijgbaar te zijn, die het ultieme levensdoel bevestigen: zoveel mogelijk kinderen op de wereld zetten, die zoveel mogelijk kleding vuil kunnen maken.

Verzopen hond

Met mijn familypack sloot ik aan in een hele lange kassarij en holde daarna door de regen naar de wasserette terug. Als een verzopen hond vroeg ik de tandeloze vrouw hoe nu verder. Ze wees naar een kwartjes-automaat. Ik stopte mijn was in de machine, deed er extra veel zeep bij, gooide er een fortuin aan kwartjes in en drukte op ‘start’.

Daarna nam ik op een bankje voor mijn machine plaats. Het had iets hypnotiserends, dat grote ronde raam waarachter sokken en onderbroeken in een eindeloze vrije val terecht waren gekomen. Terwijl ik toekeek hoe mijn kleding rond en rond en rond draaide, realiseerde ik me dat zo het idee moest zijn geboren voor de knotsgekke film ‘Everything, everywhere, all at once’ die vanuit een wasserette allerlei universa intuimelt.

Borsten

De inspiratie zat hier in de wastrommel, je had toch niets anders te doen en hoefde je er alleen maar aan over te geven. Ik liet mijn gedachten de vrije loop en zag rondtollende beelden voor me van baby’s en borsten, en van happende, met roze tandvlees gevulde monden die een liedje over zeep begonnen te zingen.

Met een piepje kondigde de machine aan dat hij klaar was. Ik ontwaakte uit mijn trance met een lumineus idee dat ik hier direct in de ideeën-box zou deponeren: ‘Beste eigenaar van The Soap Box, misschien moet u een middagje voor een van uw machines gaan zitten. Wellicht komt u op het idee om hier zeep te gaan verkopen?’