‘Had ik zelf zeep mee moeten nemen?’ vroeg ik aan de enige andere aanwezige in de wasserette. Ze gaf haar kind de borst en staarde wat wezenloos voor zich uit. ‘Ja,’ zei ze met een mond zonder tanden.
De wasserette heette The Soap Box en ik vond het best een ding dat ze desondanks geen zeep verkochten. Bij een enorme …
Verder lezen
‘Ik ben er!’ whatsappte ik naar mijn vriendin. Ik stond voor haar deur in Washington D.C. Ze liet me binnen. Hoe lang hadden we elkaar niet gezien? We rekenden het uit: negen jaar sinds die avond in Parijs.
We kennen elkaar sinds ik in 2006 in Zuid-Afrika studeerde. Zij managede de backpackers, een oude gevangenis waar ik een cel had …
Verder lezen
Op de dag waarop de totale zonsverduistering plaatsvond in Amerika, was ik in Richmond, Virginia. Daar zou een 80 procent verduistering te zien zijn, waardoor ik er een missie van had gemaakt een brilletje te scoren, zodat ik naar de zon kon kijken zonder m’n ogen te beschadigen.
Ergens in mijn tienertijd had ik er ook een meegemaakt. Op het …
Verder lezen
Het zou kunnen dat als je in New York ergens te gast bent en de gastheer of -vrouw je vraagt om even iets uit de vriezer te pakken, je dan oog in oog komt te staan met een hele plank vol bevroren bananenschillen, worstelschaafsel en klokhuizen.
De eerste keer dat het me gebeurde, voelde ik schroom om ernaar te vragen. …
Verder lezen
‘Waarom heb je dat nog niet opgeschreven?’ vroeg Debbie, m’n schilderlerares. Ik had net uitvoerig uit de doeken gedaan wat er in het bos was gebeurd en inderdaad leende de hele saga zich voor een prima stukje. Toch voelde ik schroom. Waar was ik bang voor, vroeg ik me af. Dat mensen niet meer bij hem in de buurt durfden …
Verder lezen
Het drong tot me door hoe ingesleten onze patronen zijn, toen ik me wilde scheren en Mec begon te piepen. Bij gebrek aan woorden, drukt hij zenuwen en/of enthousiasme uit door rondjes te draaien, door me vragend en doordringend aan te kijken en vooral door huilende piepjes te maken.
Dat doet hij als hij weet dat er eten aankomt, dat …
Verder lezen
‘Het is een zegen om iets met avocado te zien,’ zei Christina, al wist ik toen nog niet hoe ze heette. We stonden naast elkaar op het vliegveld van San José op onze bestelling te wachten bij het enige café dat geen junk food verkocht. ‘Ja,’ zei ik. ‘Het is goed zoeken, maar af en toe kun je een gerecht …
Verder lezen
Altijd als ik me in een nieuwe wereld begeef, vraag ik me af waar de mensen waarbij ik in taxi’s stap, die koffie zetten in cafés, eten komen brengen, tickets aannemen, van ’s ochtends 4 uur tot ’s avonds 22.00 uur tours begeleiden en ga zo maar door, van dromen. Als ze wakker worden, wat maakt dan dat ze zin …
Verder lezen
‘Daar waar de rode straatstenen ophouden en het asfalt begint, moet je echt niet lopen,’ zei de gids terwijl we Casco Viejo uitreden, een historische, volledig gegentrificeerde wijk van Panama Stad. ‘Het is daar heel erg gevaarlijk.’
Het idee van gevaar in een vreemde stad, vind ik altijd ontzettend moeilijk te bevatten. Natuurlijk moet je in grote steden uitkijken. Gelukkig …
Verder lezen
Ik was in Mexico tijdens de Dia de Los Muertos, de Dag van de Doden, al duurt die dag ongeveer een maand. Zelden heb ik zoveel skeletten gezien op t-shirts, truien, mokken, kettingen, oorbellen, rugzakken, beeldjes en andere prullaria. En zelden heb ik zoveel mensen zich vol overgave als skelet zien schminken.
Zombie
Er waren ober-skeletten, skeletten in de bus, …
Verder lezen