Zenuwpijn

Het drong tot me door hoe ingesleten onze patronen zijn, toen ik me wilde scheren en Mec begon te piepen. Bij gebrek aan woorden, drukt hij zenuwen en/of enthousiasme uit door rondjes te draaien, door me vragend en doordringend aan te kijken en vooral door huilende piepjes te maken.

Dat doet hij als hij weet dat er eten aankomt, dat doet hij als hij naar buiten wil, dat doet hij als we in het bos vreemden tegenkomen, of andere dieren, in het bijzonder andere hondjes, of als we langs een huis lopen waarvan hij weet dat er andere hondjes wonen omdat hij die er wel eens heeft gezien. En hij doet het als ik me scheer.

Uitstel

Scheren is een bezigheid die ik nogal eens uitstel. Ik wil het voor het douchen doen, maar vaak bedenk ik me, als de warme straal al in m’n nek zit, dat ik het vergeten ben. Dus neem ik me voor om het de volgende dag niet te vergeten óf later in de middag nog even te doen, wat ik dan ook weer vergeet.

De enige reden om ’s middags het scheerapparaat erbij te pakken is als ik weet dat er bezoek komt, of als we ergens naartoe gaan waar zich andere mensen bevinden en ik het wel eens leuk vind om er dan enigszins verzorgd uit te zien. Weggaan is het doorbreken van de dagelijkse routine die zich anders in en om het Huis met de Roze Luiken afspeelt. Beiden zijn zaken die bij onze, compleet op de dagelijkse routine vertrouwende hond, stress veroorzaken, ook omdat hij van een ras is dat de hele tijd bij ons / op ons / naast ons wil zijn.

Kwelen

Dus sta ik in de badkamer, terwijl mijn scheerapparaat mijn wangen, kin en nek schoonveegt en duwt mijn hond de badkamerdeur open om boven het gezoem uit te kwelen en me te laten weten dat hij niet vertrouwt wat er te gebeuren staat.

Het wordt tijd dat ik post-it’s rond de douche ga ophangen met ‘Heb je je al geschoren?’, zodat ik mijn hondenvriend voortaan een berg zenuwen kan besparen. Of dat ik tijdens het scheren oordoppen ga dragen, dat kan natuurlijk ook.