Gevaar

‘Daar waar de rode straatstenen ophouden en het asfalt begint, moet je echt niet lopen,’ zei de gids terwijl we Casco Viejo uitreden, een historische, volledig gegentrificeerde wijk van Panama Stad. ‘Het is daar heel erg gevaarlijk.’

Het idee van gevaar in een vreemde stad, vind ik altijd ontzettend moeilijk te bevatten. Natuurlijk moet je in grote steden uitkijken. Gelukkig voor de mensen in Panama houdt het gevaar zich blijkbaar aan hele handige regels als ‘niet op de rode straatstenen komen.’

Vraagtekens

Ik vroeg aan de gids wat voor soort gevaar zich daar bevond. Hij zei dat er een Zwitser rond had gelopen die zijn iPad gebruikte om te navigeren en dat die iPad zo uit zijn handen was gestolen. Je vraagt er natuurlijk nooit om, als je gewoon de weg zoekt, maar rondhobbelen met grote vraagtekens boven je hoofd en met een iPad in je handen, leek me niet heel erg handig. Niet op asfalt en ook niet op andere bestrating.

We reden verder, op weg naar het regenwoud. De gids vertelde welke dieren we mogelijk zouden gaan zien. ‘Apen, toekans, leguanen…’.

‘Ik heb gister een leguaan gespot,’ zei ik. ‘Een gekleurde, gewoon hier in de stad!’

‘Echt waar?’ zei hij. ‘Waar dan?’

Reuzenpassen

Het antwoord was dat ik uren tussen rijen wolkenkrabbers had doorgelopen om de stad te leren kennen. Omdat ik maar één tempo heb had ik dat met reuzenpassen gedaan en met een blik in mijn ogen die zei dat ik exact wist waar ik naartoe ging, ook als dat niet zo was. Zo was ik plompverloren in een wijk uitgekomen met gekleurde huizen waarvan de ramen open stonden en er opzwepende regeaton klonk. Er lag veel vuil op straat en uit dat vuil had ik een leguaan zien kruipen. Die huizen stonden overigens aan asfaltwegen, niet ver van Casco Viejo. Eigenlijk waren het de huizen waarover de gids nu net zei dat het daar gevaarlijk was.

‘Dat weet ik niet meer,’ zei ik om een preek te voorkomen. ‘Maar hij leefde in het vuil, heel sneu.’

De gids beaamde dat het zielig was. ‘Je hebt hem toch niet aangeraakt?’ vroeg hij gealarmeerd.

‘Nee,’ zei ik. ‘Maar ik heb hem wel mijn iPad gegeven.’