Omdat ik een wapen draag is het reizen makkelijker geworden. Hij gaat overal mee naartoe en is eigenlijk altijd geladen. Behalve als de batterij leeg begint te raken, dan slaat de paniek toe. Want hoe deden we dat ook alweer zonder telefoon?
Avontuur
Vroegah, toen je nog reischeques had, met muntjes in telefooncellen stond te klooien, je de taal niet …
Verder lezen
‘Het is een zegen om iets met avocado te zien,’ zei Christina, al wist ik toen nog niet hoe ze heette. We stonden naast elkaar op het vliegveld van San José op onze bestelling te wachten bij het enige café dat geen junk food verkocht. ‘Ja,’ zei ik. ‘Het is goed zoeken, maar af en toe kun je een gerecht …
Verder lezen
Na een lange busreis langs vulkanen en tropische bosranden, waren we bij een wegrestaurant aangekomen voor de broodnodige koffie en toiletbreak, maar toen we uitstapten hoorde ik vreemd gekras en zag daarop een soort Mcflurry in alle primaire fleuren.
Fotoprikkel
Waarom kunnen mijn hersens niet eerst iets een tijdje rustig bezien voordat de ‘foto’-prikkel naar mijn hand wordt gestuurd? Daar …
Verder lezen
‘Daar waar de rode straatstenen ophouden en het asfalt begint, moet je echt niet lopen,’ zei de gids terwijl we Casco Viejo uitreden, een historische, volledig gegentrificeerde wijk van Panama Stad. ‘Het is daar heel erg gevaarlijk.’
Het idee van gevaar in een vreemde stad, vind ik altijd ontzettend moeilijk te bevatten. Natuurlijk moet je in grote steden uitkijken. Gelukkig …
Verder lezen
‘Wat voor ramp zou dit zijn geweest?’ dacht ik terwijl ik voor een levensgroot blauw kunstwerk stond dat de hele muur in beslag nam van de kerk van San Francisco de Asis op de kop van de historische wijk Casco Viejo in Panama Stad. Ik zag skeletten, een man met een aureool in een tuniek, kolibries, mensen die hun baby’s …
Verder lezen