Vuilnis

Het zou kunnen dat als je in New York ergens te gast bent en de gastheer of -vrouw je vraagt om even iets uit de vriezer te pakken, je dan oog in oog komt te staan met een hele plank vol bevroren bananenschillen, worstelschaafsel en klokhuizen.

De eerste keer dat het me gebeurde, voelde ik schroom om ernaar te vragen. Maar toen ik ergens anders exact hetzelfde aantrof, moest ik concluderen dat er meer aan de hand moest zijn.

Scheiden

Wat blijkt: de New Yorkers die hun steentje willen bijdragen aan een betere wereld, hebben tegenwoordig de mogelijkheid om afval te scheiden. In appartementen zo groot als een schoenendoos nemen aparte bakjes of tassen om plastic, metaal, papier en restafval in te verzamelen, kostbare ruimte in. Eens per week kan ook compost aan de straat worden gezet. Maar een verzameling compost kan nogal rieken. In het Huis met de Roze Luiken hebben we daarom een composthoop in de achtertuin, ver van waar we doorgaans de dag doorbrengen. Wie die luxe niet heeft en in een dag of twee zijn compostverzamelbakje vol heeft, moet creatief zijn.

Lopend vuurtje

Om ruimte en stank te besparen, heeft iemand het volgende gedacht: ‘Waarom vries ik dat afval niet gewoon in?!’ Het moet daarna als een lopend vuurtje door de stad zijn gegaan. Het moet the talk of the town in foyers van Broadway-voorstellingen zijn geweest, gedeeld zijn op bankjes van Central Park, tijdens via datingsapps gearrangeerde dates, op wandelingen over de High Line, doorgegeven tussen de schappen van Trader Joe’s en Whole Foods, ter sprake zijn gekomen ergens met uitzicht op het Vrijheidsbeeld, of in de brunch-wachtrij bij een van de duizenden restaurants: ‘Weet je wat je met je compost moet doen? Invriezen!’

Opgeruimd

We kunnen erom lachen maar het verklaarde ook waarom het me op was gevallen dat er zo’n opmerkelijk opgeruimde sfeer in de met wolkenkrabbers volgestauwde straten hing. Dat lag dus niet alleen maar aan de uitbundig bloeiende magnolia- en kersenbomen.