Tijdkijken
Terwijl ik op het New Yorkse station van Chambers Street op de metro stond te wachten, had ik het gevoel dat ik aangekeken werd. Het bleek de muur te zijn: twee ogen van mozaïek die er in 1998 in waren gemetseld voor de kunsttentoonstelling Oculus.
Ik vroeg me af wat deze ogen allemaal hadden gezien en hadden zien veranderen. In 1998 stonden de torens van het World Trade Center nog fier bovengronds, waren er relatief weinig mobiele telefoons in omloop en lazen mensen boeken en kranten als ze en tijdje in de metro zaten.
Alanis Morissette
Misschien hadden deze ogen ook wel een jongen voorbij zien lopen die in 1998 een TMF-wedstrijd had gewonnen, waarmee hij voor drie dagen naar The Big Apple mocht om een concert van Alanis Morissette te bezoeken. Een jongen die altijd al naar New York wilde gaan en elke wakkere minuut door de stad jakkerde om zoveel mogelijk te zien: Central Park, het Vrijheidsbeeld, Times Square. Hij zag veel, maar niet de vers aangebrachte, alles registrerende ogen in het Chambers Street-station. Dat wilde niet zeggen dat zij blind voor hem waren geweest.
Misschien hadden ze hem later weer gezien toen hij een zomer in de stad verbleef en in een restaurantje hier vlakbij werkte. Dat avontuur sloot hij af bovenop de Twin Towers met uitzicht over die zinderende stad die nooit slaapt. Hadden ze hem gemist nadat het World Trade Center veranderde in Ground Zero en stof de metro binnendrong om in alle ogen te prikken?
Terugkomen
Hij was daarna een paar jaar weggebleven, maar vond altijd weer een reden om terug te komen. Nu was hij er om een interview te doen en vrienden te bezoeken.
Het leven op de perrons was veranderd. Mensen keken allemaal op hun telefoon en niet meer naar elkaar, precies waar beroeps-New Yorker Fran Lebowitz zo’n uitgesproken hekel aan had. Dat schoot de inmiddels man geworden jongen te binnen, terwijl hij op zijn iPhone uit probeerde te vogelen welke metro-overstap hij moest nemen. Hij stopte zijn telefoon weg en keek om zich heen, recht in de ogen van mozaïek, de ogen die zich nooit konden sluiten. Hadden ze er altijd al gezeten? Vroeg hij zich af. Even googelen bood uitkomst.
