Smokkel
Er was sprake van een deken en een kofferbak geweest.
De laatste mensen die ik wilde zien en spreken op mijn onderzoeksreis door Amerika, bevonden zich in een afgelegen natuurgebied aan de steile rotskust van Californië. Een paar weken voor onze afspraak, stortte een gedeelte van de toegangsweg in. Niemand mocht het gebied meer in of uit. Van de andere kant benaderen, was ook geen optie, omdat de toegangsweg daar een jaar eerder in zee was gebrokkeld. Even leek het erop dat ik het op moest geven.
Politiewagen
Een gedeelte van de weg bleek het gelukkig tóch overleefd te hebben, waardoor er een beetje verkeer mogelijk was. Elke dag mochten er om 7.00 uur ‘s en 17.00 u ‘s auto’s onder geleide van een politiewagen het gebied zowel in- als uit. Ik moest dus gewoon vroeg op en dan in de rij aansluiten. Geen probleem.
Vlak voordat ik dat van plan was, werden de regels aangescherpt. Alleen mensen die in het gebied woonden of werkten, mochten zich bij een agent melden. De rest had pech.
Verlaten parkeerplaats
Daarom stond ik om half zeven ‘s ochtends op de verlaten parkeerplaats van een voormalig restaurant, te kijken naar hoe zonnestralen de eerste kolibries wakker kusten, wachtend op de mensen die ik wilde spreken. Zij waren voor dag en dauw opgestaan om eerst het gebied uit te rijden, mij op deze parkeerplaats op te pikken en dan fluks in de rij terug naar binnen aan te sluiten.
Beiden konden bewijzen dat ze er werkten. Maar ik kon dat niet. Daar kwam dus het idee van de kofferbak en de deken vandaan. Vanwege mijn lengte en breedte leek de kofferbak niet heel praktisch. Ook qua zuurstof niet. De beeldvorming zou, bij controle door de agent, niet bepaald pluis zijn.
Van glas
We waagden het er dus maar op. De agent checkte de papieren van de chauffeur terwijl ik deed alsof ik van glas was. Alles werd goedgekeurd en we konden door.
Zo ontmoette ik twee bijzondere mensen én zag ik een verbluffend verlaten natuurgebied, met bergstroompjes, redwood bomen die een ondergronds communicatiesysteem gebruiken, zwarte rotsen en brekende azuurblauwe golven die zich door het gebrek aan verkeer, allemaal omwentelden in een deken van zalige rust.
