Een schrijversleven in een Frans tiny house

Ooit galmden de stemmen van de Cisterciënzer monniken door de Abbaye de Chateliers, die dateert uit de twaalfde eeuw maar al sinds de zeventiende eeuw een ruïne is.

Je ziet ze voor je, in rustige tred door de kloostergangen, terwijl hun pijen om hun voeten wiegen. Ze snuffelen aan de lavendel in de tuin en prevelen gebeden voor de bekering …

Er stond een hek open. Zo’n metalen exemplaar waar normaal een hangslot op zit. Er was iets van een pad te zien: wit schelpengruis tussen bermen van helmgras. Op de kaart die ik mee had, leek hier ook iets van een pad te liggen. Voor iemand die nieuwsgierig is aangelegd en het om hoekjes kijken als levensmotto draagt, genoeg reden …

Voor het eerst in drie jaar zijn we weer eens samen een paar dagen de hort op, volledig bedoeld om te ontspannen. Ik vond een huisje op het strand van Ile-de-Ré en zag een droomplek voor me om op het ritme van de rollende branding dutjes te doen, samen te kletsen en lekker te eten (Oesters! Mosselen! Wat dan ook!) …

Onlangs zag ik de film The French Dispatch van Wes Anderson, waarin drie losse verhalen uit het fictieve tijdschrift waar de film naar is vernoemd, achter elkaar zijn geplakt.

De verhalen zelf waren niet heel memorabel, maar het decor was dat wel. In deze film is ieder beeld een uitvergrote knip-en-plak, strip- en prentenboekversie van hoe Frankrijk eruit zou moeten …

‘Is de angel er wel uit?’ vroeg een bezorgde vriendin op Whatsapp. ‘Anders blijft hij steken.’

Ik was net terug van mijn wandeling met Mec en had haar verteld wat me was overkomen: een hoornaar, zo’n grote zware ‘killer bee’, was mijn haar ingevlogen en had me gestoken. Op de kale plek, bovenop mijn kop. Het deed verrekt veel zeer …

We praten over de verwoestende orkanen Ian en Poetin. Over annexaties, overstromingen en de hoop dat alles wat van nature wil vernietigen zo snel mogelijk overwaait.

Daarnaast denken we na over energie-oplossingen, zonnecellen, isolatie, moestuinuitbreidingen, air fryers en tuinhuizen.

We stoppen ons ondertussen vol met quiches en kaas, taart en chocola en vragen aan elkaar of we nog verjaardagswensen hebben. …

Terwijl we op het terras van Papa Will gingen zitten in een van de pittoreske straten van Saint-Benoit-du-Sault, ontrolde zich een spektakel van de bovenste plank.

Eerst meer over het dorp: Het ligt op een heuvel aan de zo goed als drooggevallen slingerrivier Le Portefeuille en alles in het dorp ademt geschiedenis. De kerk is van de 11e eeuw, de …

Met de komst van de regen, breekt de tijd aan om onze beperkte ruimte anders te gaan gebruiken. In de zomer is ons huisje namelijk een villa omdat de tuin dienst doet als uitgestrekte huiskamer waar altijd wel een plekje in de schaduw te vinden is om je in te nestelen en te schrijven.

Maar nu die buitenkamer voortdurend zeiknat …

Van de vorige lange omzwerving had ik geleerd dat er een boerderij zonder hek was, waar een bijtgrage Rottweiler klaar stond. Dat wilde ik Mec niet nog eens aandoen.

Daarom koos ik een alternatieve route, langs paden waarvan ik wist dat er weinig obstakels zouden zijn. Mec dribbelde enthousiast voor me uit.

Ik was afgeleid door de lucht. Omdat ik …

Er is een vast moment, klokslag half tien, dat Mec uit zijn slaapstand komt en steeds een beetje duidelijker aandacht begint te trekken. Afhankelijk van hoever ik met de kranten ben, neemt dat in hevigheid toe. Tot hij zich desnoods over me heenwerpt en me het lezen onmogelijk maakt. De boodschap is duidelijk: er moet gewandeld worden.