Cliché-sur-Blasé

Onlangs zag ik de film The French Dispatch van Wes Anderson, waarin drie losse verhalen uit het fictieve tijdschrift waar de film naar is vernoemd, achter elkaar zijn geplakt.

De verhalen zelf waren niet heel memorabel, maar het decor was dat wel. In deze film is ieder beeld een uitvergrote knip-en-plak, strip- en prentenboekversie van hoe Frankrijk eruit zou moeten zien in het hoofd van iedereen die er warme herinneringen aan en fantasieën over heeft.

Het dorp waar het zich afspeelt is het fictieve Ennui-sur-Blasé: straten vol kinderkopjes, scheve huizen met torentjes, kruip-door-sluip-door-gangen en steegjes. En in die steegjes hangen posters met reclame uit vervlogen tijden.

‘Mooi,’ dacht ik met een glimlach om de mond. ‘Maar ook totaal over the top en een cliché.’

Tot ik pas in Saint-Benoit-du-Sault tussen de scheve huizen met torentjes, de kruip-door-sluip-door-gangen en stegen ook nog deze muur met reclame van weleer tegenkwam en moest toegeven dat de film helemaal niet zo ‘over the top’ was als ik had gedacht.

Behalve toen ik naar beneden keek, waar de meeste kinderkopjes waren vervangen door asfalt.
Landt in de Franse realiteit, zoek naar het asfalt.