Wolkenworsteling
Van de vorige lange omzwerving had ik geleerd dat er een boerderij zonder hek was, waar een bijtgrage Rottweiler klaar stond. Dat wilde ik Mec niet nog eens aandoen.
Daarom koos ik een alternatieve route, langs paden waarvan ik wist dat er weinig obstakels zouden zijn. Mec dribbelde enthousiast voor me uit.
Ik was afgeleid door de lucht. Omdat ik na al die hitte weer leerde dat de temperatuursdaling en de dreiging van regen voor een partij wolken zorgt, die alles in een heel ander licht kunnen zetten. Ook omdat dit de tijd van het jaar is waarop de herfst in aantocht is, maar de bladeren nog groen aan de bomen hangen en in dit gefilterde zonlicht al hun heldergroene nerven laten zien.
Er klonk geblaf. Ik kwam weer met m’n hoofd uit de wolken, volgde het geluid en snelde naar een omgeploegde akker toe. Mec stond er gealarmeerd rond een beverrat heen te springen. Normaal gesproken zwemmen die in sloten, meertjes en rivieren rond, maar deze moest van de frisse lucht gebruik hebben gemaakt om er, zin in een croissantje, ook eens op uit te gaan.
De beverrat maakte hissende klikgeluiden alsof hij de maat probeerde aan te geven voor Mecs uitbundige geblaf. En hij begon zich klaar te maken voor wat hij tijdens een of andere zelfverdedigingscursus moest hebben geleerd. De nagels gespreid, de rug opgekruld om in een keer naar voren uit te halen en die drukke hond weg te jagen.
Mec was inmiddels zo overstuur dat dat geen indruk maakte, net als mijn pogingen om hem terug te roepen. Dus er volgde nog een charge en nog een. Gevolgd door steeds wanhopigere uitroepen om hem aan de riem te krijgen.
Lang verhaal kort: Mec heeft een bloedend oor en een wond bij z’n bek. Als dat zo doorgaat komt onze twee-jarige dreumes over een jaar of acht om in de stoere verhalen.