Ritueel

Hoeveel rituelen houd ik er eigenlijk op na? dacht ik terwijl ik luisterde naar audiodocumentaire Roze of Blauw. De docu gaat over gender reveal parties, waarbij mensen dus een feestje organiseren om ten overstaan van vrienden en familie bekend te maken welk geslacht hun aanstaande baby heeft.

Gender

Het is een fascinerend gegeven dat juist in een tijd waarin ‘gender’ steeds meer als een spectrum gezien wordt, mensen met allerlei confetti, champagne en taarttoppers (een nieuw woord voor mij) het gender ‘man’ of ‘vrouw’ over hun kind afroepen.

Tijd

Er zat een zin in de podcast die me heel erg aansprak en bezighield. Irene Stengs, bijzonder hoogleraar antropologie van ritueel en populaire cultuur aan de VU, noemde deze parties een nieuw ritueel en zei: ‘rituelen maken de tijd ervaarbaar.’

Piketpaaltjes

In die ongebreidelde chaos die er elke dag, elke week, elke maand en elk jaar op je afkomt zet je met een ritueel dus eigenlijk piketpaaltjes in die aandachtssoep zodat je de tijd met een herinnering of een moment kunt markeren. In dat licht is een gender reveal party misschien zo gek nog niet.

Routines

Nu ben ik een mens van routines. Mijn ochtenden hangen vooral van vaste volgordes aan elkaar. Eerst koffie, dan de kranten, dan vijf kilometer wandelen, oefeningen doen en dan de rest. Maar een routine maakt juist dat je weinig hoeft na te denken omdat de automatische piloot het overneemt. Het gaat dus om grote momenten waarmee je die routines onderbreekt, die je betekenis geeft.

Markering

In het huis met de roze luiken bespraken we onlangs dat een paar dagen Ile-de-Ré een fijn ritueel kan worden om de zomer mee af te sluiten en het najaar in te luiden. Alles behalve een ‘reveal party’ maar wel een hele prettige markering van de tijd. Ook een ritueel dat naar meer smaakt. Voor je het weet hobbelen van hot naar her en wordt die chaos een snelweg vol handige herinneringspaaltjes. Een en al grip.