Twee idyllen
Ik weet nog dat ik de eerste foto nam. De zon ging onder, alles baadde in een oranje gloed en Fos, onze golden retriever, keek om naar ons huis alsof hij zelf ook niet kon geloven dat het zijn thuis was.
De tijd kwam tussenbeide. De idylle raakte verstoord. Dat begon met dat Fos door de ouderdom werd ingehaald en we hem in moesten laten slapen. Dat gouden licht heb ik daardoor een tijdje niet kunnen zien.
Het hielp niet dat dat wat we mooi vonden, door ingrepen van buitenaf, lelijk werd gemaakt (zie De Muur trilogie). Het was even alsof we geen recht meer hadden op deze mooie plek.
Inmiddels is er een nieuwe idylle ontstaan. Met ingrepen van binnenuit die weer wat van de weelde in aangepaste vorm heeft teruggebracht. Misschien zelfs wel heeft verbetered. En een nieuwe hond, Mec, die hier over de velden galoppeert als een inheems paard op zoek naar een cowboy.
‘Gewoon rustig doordoen,’ is het advies van mijn schoonzus als er iets tegenzit. ‘Je van het gedoe afwenden en je eigen pad kiezen.’
En op de tijd vertrouwen. Die laat je vanzelf weer zien dat als de zon goed staat, alles een gouden randje kan krijgen.