Eenzame paardjes

Vanmorgen sprong het paardje er weer uit. Ik was vergeten dat het er zat, daar op de muur van het huis langs de weg. Weer of geen weer, het staat er enthousiast opspringend tussen de luiken. Wat me bezighoudt, is hoe het toch komt dat het me soms wel en vaker niet opvalt.

Ik moest daardoor aan de film Moonage Daydream denken, die we onlangs zagen – een prachtige ode aan het kunstenaarschap van David Bowie. Zo tegen het einde van de film merkt Bowie op dat het hem fascineert dat je de ene dag een boom ziet en dat beeld kan binnenkomen als een mirakel, terwijl dezelfde boom op een andere dag gewoon een saaie boom is.

Het heeft met het licht te maken, denk ik direct. Vandaag is het guur en koud en waait het hard, maar af en toe breekt de zon fel door de wolken en geeft alles even een extra scherp randje. En het heeft met je staat van zijn te maken. Ik was net even niet in gedachten of in een podcast verzonken, maar redelijk aanwezig toen ik langs de muur liep. Ik zag het paardje en vroeg me af waarom het daar zit. Was dit een oude manege? Woonde hier ooit een Franse paardengek? En verkeerde dit paardje vroeger wel in gezelschap van soortgenoten?

Daardoor dacht ik aan het stuk dat ik vrijdag in Trouw las over een eenzaam kortsnuitzeepaardje dat wordt opgevangen in Diergaarde Blijdorp / Rotterdam Zoo. Als ik ooit een dichtbundel schrijf zal het ‘De eenzaamheid van het zeepaardje’ heten. Vorig jaar heb ik oog in oog met deze prachtige, frêle diertjes gestaan toen ik bij Ecomare op bezoek was. Daar werd een groep opgevangen. Zij hadden tenminste elkaar.

Misschien viel mijn oog vandaag wel op het eenzame muurpaardje omdat er naast een bron van inspiratie voor een stukje, er ook een oproep in zat om iets aan zijn situatie te doen. Hopelijk vergeeft de buurman het me als er morgen omwille van de kunst en David Bowie, wat graffiti aan het tafereel is toegevoegd.