BH-bandjes

Er was een tijd dat ik, om mijn rug sterker te maken, op de sportschool meedeed aan yoga. Soms vergat ik dat ik de enige man in de groep was, tot de lerares dingen zei als: ‘Kom op dames, maak met je benen de “V” van “Victory”!’ en ‘Doe je handen bij je BH-bandjes, daar gaan we!’

Het lekkerste aan de yoga vond ik het einde. Dan deed ze de lichten in de studio uit en dan moesten we met meditatie afdalen in onszelf. Ik vond dat moeilijk omdat ik om de haverklap dacht aan de boodschappen, de verhalen die ik nog wilde schrijven en ook aan die BH-bandjes. Waarom zaten die me dwars? Was ik dan zo’n trieste man die de hele tijd in zijn mannelijkheid bevestigd moest worden? Of irriteerde het me dat ik door die opmerking even buiten de groep werd geplaatst?

De lerares introduceerde de techniek om alle opborrelende gedachten op een wolk te zetten en daar heel hard tegen te blazen. Ik propte mijn wolk vol, zette er een zeil op en blies naar hartenlust. Daar gingen de boodschappen, de verhalen en dat interne geëmmer over die BH-bandjes. De stilte die ervoor terugkwam was prettig.

Op een gegeven moment kwam de klad in de yoga. Inmiddels wil ik het weer oppakken. Vanwege m’n rug die de klad niet kan verdragen. En ook vanwege die rust aan het einde. Om mezelf daarbij te helpen heb ik een meditatie-app geïnstalleerd op mijn telefoon. In de eerste oefening werd me geadviseerd om mijn ‘ik’ even los te laten. Dat leverde dus prompt zoveel interne vragen op, dat ik de app weer uit heb gezet. Want: hoe dan?

Daarna heb ik al die vragen op een wolk gezet en heel hard geblazen. Ineens zag ik de ‘I’ en de ‘K’ ook wegdrijven.

Hatsekidee, tijd voor de ‘V’ van ‘Victory’.