Grensoverschrijdend hert
Ik maakte kennis met de wijnboer die naast mijn schrijvershuisje een wijngaardje bestiert. Het was een zeer aardige man die noest achter een grasmaaier liep om het gras rond de ranken zo kort mogelijk te houden. Ik vroeg of ik de wijn eens mocht proeven, maar daar ging hij niet heel happig op in. Het gaardje was klein, de opbrengst ook en helemaal nu dat beest had huisgehouden.
Hij had namelijk last van een grensoverschrijdend hert. Het had niet door dat het hek tussen de wildernis en het gaardje betekende dat hij zijn poten en zijn hongerige maag thuis moest houden. De wijnboer vroeg of ik het hert had gezien. Ik zei van wel en wees naar de wildernis aan de horizon. ‘Ik denk dat hij daar ergens woont’, zei ik.
Twee dagen geleden had ik eerlijk gezegd een video van het hert gemaakt (swipe) terwijl het op de hoek van het wijngaardje gras aan het knagen was. Hij stond overigens wel aan de goede kant van de grens, maar dat leek eerder toeval dan een bewuste keuze. Ik zat op een paar meter afstand uit de wind op een bankje naar hem te kijken. Toen zijn maag vol zat, vertrok hij weer.
Die middag luisterde ik naar een aflevering van de podcast Mijn schuld (van De Standaard & NRC) waarin Marcus Azzini zeer indrukwekkend vertelt wat het betekent om gecanceld te zijn. Hij was publiekelijk aan de schandpaal genageld vanwege grensoverschrijdend gedrag bij theater Oostpool en hij vertelde hoe moeilijk het is om het beeld dat anderen over je naar buiten brengen, te moeten rijmen met het beeld dat je van jezelf hebt. En ook hoe ingewikkeld het is om daarna jezelf te proberen te veranderen en om voorzichtig een beginnetje te kunnen maken met een terugkeer in de samenleving.
Ik zag het hert weer voor me. Een gedragsverandering zit er niet in. Ik vermoed dat de boer het direct afschiet als het zich durft te laten zien. Van een tweede kans zal geen sprake zijn. Daarom zal ik naar de horizon blijven wijzen als hij nog eens wil weten of het hert langs is gekomen.