Drang

‘Je moet je toch uiten’, zei een goede vriend aan de telefoon. Ik bewonder deze vriend omdat hij altijd een vorm vindt om zijn creativiteit in kwijt te kunnen. Een noodzaak voor hem, omdat je je door je te uiten, kunt bevrijden van alles wat er in je omgaat.

Dat herken ik. In m’n laatste nieuwsbrief schreef ik nog hoe ik deze stukjes als een bevrijding zie: het mezelf toestaan iets persoonlijks te delen met wie het ook lezen wil. Maar inmiddels is er achter de schermen een nieuwe uiting bijgekomen; ik teken me namelijk suf.

Ik voelde de drang al lang, maar negeerde die zorgvuldig. Ik had al zoveel te doen, waarom moest ik ook nog gaan zitten tekenen?

Toen ik jong was, tekende ik graag en vrij goed. Maar na al die tijd, was ik dat vast verleerd. Tot ik een tijdje terug iets wilde schrijven voor op Instagram waar ik geen gepaste foto bij had. Dan maak ik toch een tekening? dacht ik in een opwelling en ging aan de slag. Het was verrassend leuk om te doen. En hoewel de kwaliteit niet fantastisch was, moest ik het mezelf misschien niet meer ontzeggen. Een potloodtekening fotograferen, levert alleen een vage foto op. Dus er moesten pennen komen. Die had ik al, maar waar? Ik zocht ons hele tiny house door, keerde dozen om, trok laden open, maar zonder resultaat.

‘Dan ga je toch naar de Action?’ zei mijn moeder. ‘Daar hebben ze pennen.’ Ik zuchtte, want ik háát de Action. Die overdaad aan goedkope rommel. Dat gegrabbel. Dat nare TL-licht. Maar goed, ik ging dus schoorvoetend naar de Action en ik viel werkelijk met mijn neus in de boter. Alles waarmee je zou willen kunnen tekenen, lag er. Ik grabbelde alsof mijn leven ervan afhing en zeulde een berg spullen mee naar huis.

Sindsdien teken ik dus. Als we ’s avonds laat klaar zijn met de dag en we normaal gesproken moe Netflix opzetten, pak ik een schetsblok en probeer de bizarre houdingen van Mec te tekenen.

Omdat je je creatieve drang moet volgen zijn er nu de eerste voorzichtige aquarels bijkomen van taferelen die ik op mijn wandelingen tegenkom en waarvan een foto de werkelijkheid niet naar behoren dekt.

Het voelt alsof er een sluis is opengezet. Wat druppelde, is gaan stromen.