Chateau Deja Vu

I: ‘Onderweg naar Parc Asterix gaan we stoppen in Amboise. Dat kasteel moet heel mooi zijn.’
F: ‘Maar dat heb je al gezien. We zijn er samen geweest!’
I: ‘Huh, nee joh. Je vergist je. Ik weet zeker van niet. We hebben een keer op het punt gestaan, maar dat ging toen niet door.’
F: ‘Ach, je zult het vanzelf wel zien.’

‘Het kasteel mag zich “Royal” noemen én het is vermaard omdat Leonardo da Vinci er begraven zou moeten liggen’, las ik voor aan m’n broer en zus in de auto, naast nog wat weetjes over enkele koninklijke Henry’s en Mary, Queen of Scotts. Ook die informatie deed geen enkele bel rinkelen. Net als het aanzicht van Amboise zelf, een prachtig stadje aan de Loire.

Pas toen we de toegangsweg naar het kasteel beklommen, kwam er een vaag gevoel van herkenning boven. Die lay-out. Die tuin. Die muur met dat uitzicht. Zouden we dan toch…?

Binnen herkende ik niets van de vertrekken en ook het grote indrukwekkende schilderij van de dood van Da Vinci dacht ik voor het eerst te zien. Toch was er die sluimerende déjà vu.

Schoorvoetend vertelde ik aan F dat ik het niet kon geloven, maar dat hij gelijk had en ik het bezoek blijkbaar compleet vergeten was.
F: ‘Ik zei het toch! Al zijn we geloof ik niet binnen geweest, maar hebben we alleen door de tuin gelopen.’

Weer thuis liet ik hem de foto’s zien om de verdere herinnering boven te kunnen halen.

F: ‘Hè…, ik herken er helemaal niets van! Nee dan moet het toch een ander kasteel zijn geweest. Sorry, ik heb je op het verkeerde been gezet.’
I: ‘Maar… waar komt mijn vage herinnering dan vandaan?’

F haalde zijn schouders op. Ik bleef in totale verwarring achter.
Alle herinnerde kastelen lijken op elkaar. Elk vergeten kasteel is vergeten op zijn eigen manier.