Melkvragen

Ik zit naast een beroemde filosoof in de trein. Zijn laptop is bijna groter dan hijzelf. Hij werkt aan een artikel dat, naar ik vermoed (omdat ik stiekem op zijn scherm heb gegluurd), over de Russische filosoof gaat wiens dochter onlangs tijdens een aanslag is omgekomen. Of misschien is het, naar aanleiding van die gebeurtenis, een stuk over verlies. Of over oorlogsdenken en oorlogsslachtoffers. Over wat er kan gebeuren als je je kop boven het maaiveld uitsteekt, in een wereld die op scherp staat. Over de Grote Vragen Des Levens en de antwoorden die hij ein-de-lijk heeft gevonden.

Tijdens het typen heeft de beroemde filosoof in een noodgang de inhoud van een hele zak nootjes en een mandarijntje op. Hij heeft ook een pak melk bij zich. Dat weet ik omdat ik bij het instappen heb gevraagd of ik zijn Albert Heijn-tasje in het bagagerek iets mocht verschuiven om mijn spullen erin kwijt te kunnen. ‘Het is een pak melk,’ had hij bij wijze van goedkeuring gezegd. Waarop ik zei dat ik dan extra voorzichtig zou zijn.

Wat zeg je tegen een beroemde filosoof als je over meer dan melk zou willen praten, maar eigenlijk verbaasd bent dat deze beroemde filosoof met een pak melk reist?

Ik besloot dat niets zeggen toch het beste was. Wat ging het mij aan of het halfvolle, volle, karne of haver was? De beroemde filosoof had bovendien duidelijk iets beters te doen. Daarom besloot ik mijn draadloze oordopjes te pakken en die in mijn oren te doen, om wat muziek te gaan luisteren. Muziek die me in gedachten vast naar onze achtertuin zou transporteren waar zich een spectaculaire zonsondergang afspeelde.

Ineens bewoog de beroemde filosoof zich naar me toe. Zijn blik was ernstig, alsof er iets zeer belangrijks te bespreken was. Ik zette me schrap.

‘Ik kreeg uw ear-pods op mijn scherm aangeboden,’ zei hij ietwat geïrriteerd. ‘Ik heb ze weggeklikt.’

Even zag ik een ingang tot een gesprekje over Schuld en Boete, Leven en Dood, maar ik blokkeerde en kon alleen maar aan een groot bad vol klotsende melk denken. Zure melk. ‘Raar’ bracht ik toen maar met een vies gezicht uit. Dat beaamde hij, draaide zich naar zijn scherm terug en typte stug door. Erg raar.