De ontglipping

‘Je wil er zeker even naar binnen?’ vroeg F. toen ik voor de vierde keer opmerkte dat Chateau de Biron zo indrukwekkend boven de bossen van de Dordogne uitstak.

Ik knikte. Frankrijk heeft naar schatting 40.000 kastelen en ik heb er in principe genoeg van gezien om mijn portie aan fikkie te kunnen geven, maar ik kon het toch niet laten. Het heeft denk ik te maken met de hoop op het zien van een bijzonder kunstwerk.

Toen we een aantal jaar achter elkaar Venetië bezochten, ben ik bijvoorbeeld telkens weer de Basiliek van Santa Maria Gloriosa di Frari binnengewandeld om gewoon een stiefkwartiertje voor de Assunata van Titiaan te gaan zitten en alle kleuren in me op te nemen. Net als voor Titiaans Madonna di Ca’Pesaro die daar ook hangt en waarin misschien wel het mooist geschilderde blauw ooit is verwerkt.

Soms kijk je naar iets prachtigs en heb je het gevoel dat er een belangwekkend geheim wordt onthuld dat je, nog voor je het tot je door kunt laten dringen, alweer ontglipt. Het voedt daarop de zoektocht naar de ontdekking van een volgend meesterwerk, omdat het antwoord dat daarin besloten ligt, misschien wél blijft hangen.

Zo liep ik dus ook door Chateau de Biron, op zoek naar dat ‘iets’.

Binnen was het niet te vinden. Er stonden her en der van die poppen waarop markiezinnenjurken waren vastgespeld en er waren wat tafels die waren opgeleukt met borden, omdat ze vroeger dus ook wel eens van borden hebben gegeten.

Toch heb ik met ogen op steeltjes rondgelopen. Biron ligt ver boven de rest van de regio verheven waardoor je 30 kilometer over herfstbossen, weilanden, kerkjes en pigonnières kunt uitkijken. Het kunstwerk van Biron was niet binnen, maar buiten te vinden. Het overweldigende uitzicht heb ik op elke hoek in me op staan nemen. Er zat een geweldig antwoord in verstopt. Als het me weer te binnen schiet, zal ik het hier delen.