Babynieuws

Al langer overwegen we om ons tiny house met de roze luiken iets uit te breiden. We zijn immers twee reuzen die met een reusachtige hond in een paddenstoel wonen. De ruimte is dan per definitie beperkt.

Bezoekers geef ik meestal een audiotour die begint met de voortuin om via de moestuin naar de achtertuin met het uitzicht te lopen en dan via het terras en de ruïne binnen te eindigen. Binnen ben je namelijk zo klaar. Onze huiskamer is ook onze studeerkamer, onze eetkamer én onze keuken. Er is een badkamer. We slapen boven. The end.

F. heeft van een schuur achter het huis nog een kamer gemaakt waar de kat woont. De Cat cave is ook zijn werkkamer, al is het er in de winter maar een paar uur per dag uit te houden, ondanks straalkacheltjes, dekens, enzovoorts.

We hebben dus zo onze manier gevonden om elkaar niet de hele dag op de lip te zitten. Toch mis ik een eigen ruimte om naartoe te kunnen gaan. Mijn droom was een Pipo-wagen in de achtertuin te plaatsen, als het even kon in alle kleuren van het Bassie- en Adriaancircus. Maar zo’n wagen blijkt dus heel moeilijk in onze achtertuin te krijgen. Er een houten huisje laten bouwen bleek daarop bijna meer te gaan kosten dan wat we ooit voor het huis met de roze luiken hebben betaald.

En toen… toen vond ik prompt een advertentie voor het kleinste stenen huisje dat ik ooit heb gezien, op twintig minuten rijden. Het ligt verlaten naast een wijngaard en het heeft een fantastisch uitzicht.

In december hebben we de koopacte getekend. Het is nog even wachten tot de sleutel er is. Onze paddenstoel is intussen dus zwanger van een baby. Ik kijk enorm uit naar de bevalling en naar het nieuwe hoofdstuk dat er straks zal beginnen: een plek om naartoe te gaan en te schrijven, schrijven, schrijven.