Tijdgeest

De zon is terug! We zijn er direct op uitgegaan, vrolijk de paden op, de lanen in. En we zijn niet de enigen die voor de buitenlucht hebben gekozen, want van alle kanten klinkt het geluid van kettingzagen. Geluid dat ergens voor staat. 

We zeggen vaak dat de tijd hier in het midden van Frankrijk stil is blijven staan. Alsof het uitzicht op de kerktoren, op de glooiende weilanden met hun schots en scheef staande heggetjes er al sinds de middeleeuwen zo bij moeten hebben gelegen. 

(Goed, er ligt asfalt. Af en toe zie je een auto of een tractor en in het midden van ons uitzicht staat een telefoonpaal die je er samen aan helpen herinneren dat je heus niet in de teletijdmachine van Professor Barabas bent gestapt.)

Maar nu is er het gezaag. Want er is oorlog in Oekraïne, de gasprijzen zijn gestegen, de inflatie heeft het leven flink duurder gemaakt en als je dan ergens op kunt bezuinigen door te stoken op hout, of iets bij kunt verdienen door het te kappen en te verkopen, lijkt dat ervoor te zorgen dat de kettingzagen massaal uit het vet zijn gehaald. 

Zo heeft de tijd dit landschap ingehaald: ondoordringbare hagen zijn door het door Rusland veroorzaakte slagveld in een ander land, uitgedund tot enkele eenzame overgebleven stronken. 

Wij lopen er verontwaardigd zonnebadend langs, want wat moet je anders dan blijven hopen dat die afgrijselijke oorlog zo snel mogelijk stopt?