Shift Delete

Voor mijn verjaardag, twee maanden geleden, heb ik mezelf tijd gegeven. Of beter gezegd: de ruimte om tijd te nemen. En om mezelf een steuntje in de rug te geven, heb ik toen direct een paar abonnementen opgezegd. Want ergens aan vast zitten, begon me steeds meer de keel uit te hangen.

Ik zat een beetje gevangen in mijn eigen systeem van nieuwsbrieven doorwerken, aanklikken wat ik wilde lezen en die tabjes in m’n browser open laten staan om later weer weg te werken. Dat ging lang goed, tot het aantal tabjes boven de twintig kwam en ik ze als een loden last open zag staan. Hup, weg ermee, dacht ik. Shift Delete.

In het begin voelde dat als een bevrijding. Tot ik merkte dat ik de extra vrije tijd die ik zo had gecreëerd alweer aan het opvullen was met andere zaken: de verplichting om meer boeken te lezen, meer podcasts te luisteren, meer films en series te kijken. Begrijp me niet verkeerd, dat is niet alleen maar huiswerk. Ik vind het zalig om te lezen, luisteren en kijken, om me onder te dompelen in verhalen, muziek en kunst.

Toch vraag ik me af waar dan de balans ligt. Waar plezier omslaat in ‘moeten’ en waar ‘moeten’ al het plezier de kop indrukt. Ik vrees dat het antwoord telkens een beetje verandert, dat er niet één soort balans bestaat die je maar zo lang mogelijk vol moet houden om op een zalige golf van plezier te kunnen surfen. Iets in balans houden, kost immers ook werk, tijd en energie.

Daarom dacht ik vanmorgen: ik ben weer doorgeschoten en dus is het tijd om de vrijheid op te zoeken, om te accepteren dat ik daardoor dingen mis. Eerst maar eens alle tabjes doorwerken en als ik in de eerste alinea nog niet gegrepen ben, direct en schuldvrij op het ‘rode kruisje’ klikken. Dat luchtte al enorm op. Zoveel dat ik zin had om de dag om te gooien en er eerst een blog over te schrijven. Niet omdat het moet, maar omdat er vrije ruimte is.