Babynieuws II, de bevalling

Een uur lang knikten we, terwijl de notaris door de koopakte scrollde. De vorige keer dat we er waren duurde het twee keer zo lang en moesten we op een stapel papier waar zeker twee bomen voor waren opgeofferd, eindeloos krabbels zetten.

Maar sinds de coronacrisis is de notaris gemoderniseerd, zo leerden we. Er hangt nu dus een enorm beeldscherm naast zijn bureau waarop alle documenten voorbijglijden terwijl de notaris druk op een muisknop klikt en zegt wat je zou moeten weten.

De makelaar had voor de zekerheid een vertaalster meegenomen die, toen het toch echt even te snel ging, bij kon springen. Iets met een varkensboerderij in de omgeving en vervuiling. We zeiden ‘aha’, knikten en zouden de varkens nooit meer vergeten.

Een digitale handtekening werd onder alles geplaatst en met een druk op de knop zat de hele akte in onze mail (de vorige keer duurde het anderhalf jaar voor we die kregen). En toen was daar hét moment na al die maanden wachten waarin we over de komst van de kleine hadden gefantaseerd: de sleuteloverdracht.

Verguld reden we naar de nieuwe aanwinst toe. We dronken er champagne en maakten een ommetje over het terrein alsof je daarmee iets bezegelt, het eindelijk echt wordt. De bevalling was geslaagd: ons baby tinyhouse was gezond en via de natuurlijke weg ter wereld gekomen.

Nu is het tijd om rustig aan te gaan opknappen en inrichten om het tot wasdom te laten komen. De vloer, de muren, isolatie, zonnepanelen. Maar eerst een plee. Want er kon dan wel een pandemie zijn geweest, sommige dingen zullen nooit veranderen.