Shisha wie? (India II)

Schaamte voelen voor iets dat je niet weet, is natuurlijk onzinnig. Toch voelde ik het. Ik was gegeneerd dat ik zo weinig over de enorme historie van India wist en weet. Ik liep door Lodhi Gardens in New Delhi en struikelde er zo ongeveer over een aantal tombes uit de vijftiende eeuw, van heersers waar ik nog nooit van had gehoord. Mohammed Shah lag er in eentje begraven (Mohammed wie?) en Sikander Lodi, Bara Gumbad en Shisha Gumbad in drie anderen (Shisha is toch een waterpijp? Heeft hij die dan uitgevonden?).

Deze tombes waren ook nog maar het topje van de ijsberg. Er waren ruïnes in India te vinden die duizenden jaren oud waren. Waarom stonden de Pyramides in Egypte en de tempelcomplexen in Griekenland op mijn lijstje van plekken die ik dolgraag eens zou zien en had ik me nooit in de koninkrijken en beschavingen van India verdiept? Ik was er ook te kort om er echt een beetje gevoel voor te krijgen, want het land is zo onmetelijk groot en bevat een mengelmoes aan rijke culturen, geloven en talen, dat je er misschien na een jaar rondtrekken en een stevige studie, pas iets beter in staat bent om je tot die geschiedenis te verhouden.

Desalniettemin liep ik naar de tombes in Lodhi Gardens toe en betrad ze waar dat kon. Er hing een fijne rust, zoals dat vaker is bij oude gebouwen (mits ze goed onderhouden zijn, anders kan die rust omslaan in de onrust van een spookhuis uit een goedkope horrorfilm).

Ik dacht terug aan het stripboek Asterix in Indusland dat ik als kind had verslonden, met op de voorkant een man in kleermakerszit en een tulband op die een vliegend tapijt bestuurde. En door dat beeld kwam ik uit bij de Disney-film Aladdin. Weer die schaamte. Het werd hoog tijd dat deze imposante geschiedenis iets minder kinderlijke associaties zouden opleveren. Stap 1: er zijn.