Balen

Soms vergeet ik dat ook hier, in Midden-Frankrijk, waar de winkels nog altijd tijdens de lunch sluiten, scholen dichtgaan omdat er te weinig aanwas is en waar veel paden onverhard zijn geblijven, de vooruitgang zomaar de kop op kan steken.

Zo rond deze tijd verheug ik me namelijk altijd op de opgerolde hooibalen die na een flinke maaibeurt kriskras op de kale weilanden achterblijven. De zon speelt met hun schaduwen terwijl ze liggen te drogen. Het aanzicht van die balen geeft me altijd het gevoel dat een eeuwenoude traditie wordt voortgezet. Eentje die vroeger werd vastgelegd door schilders en waar we nu een snel kiekje van kunnen schieten, om te bewijzen dat veel verloren is gegaan, maar dát gelukkig niet.

Tot er ineens een oplegger met een nieuw apparaat het weiland achter het huis met de roze luiken op kwam rijden. Het was een reusachtige versie van zo’n ding dat op vliegvelden de koffers in plastic wikkelt om ze extra te sealen. De hooibalen werden erop geladen en een robotarm spon er een laag plastic omheen. Aan het eind van de dag lag er op de hoek van het weiland een keurig stapeltje legergroene glimmende ballen (swipe). Zo’n berg plastic doet weinig voor je humeur. Balen van de balen.

Omdat ik ook ouder word en verandering daardoor ingewikkelder begin te vinden, ben ik maar op zoek gegaan naar een veld waar de ouderwetse balen in volle glorie lagen te zonnen. Dat was nog best een klus. De hooibaalsealer blijkt bij zo ongeveer alle boeren in de regio onder de kerstboom te hebben gelegen. Maar het is me gelukt: de kiek is geschoten en ik heb extra lang naar ze staan kijken, gewoon omdat het (nog) kon!

Stiekem hoop ik dat het in die geplastificeerde balen één broeierige bak ellende wordt van rottende halmen en ander ongemak, zodat ze volgend jaar gewoon weer voor de ouderwetse methode zullen kiezen. Niet omdat ik tegen de vooruitgang ben, maar omdat het oog ook wat wil, juist in Midden-Frankrijk.