Bolle vriend

Het begon met het nummer Samson van Brittany Howard waarin een eenzaam door de ruimte dwalend trompetje zit. Daarna kwam ik weer zo’n trompetje tegen in Alone Together van Gary Clark jr. dat iets swingender in elkaar zit. Wat er gezongen werd, kreeg ik niet helemaal mee (daar heb ik vaker last van) maar die trompetjes vonden zo hun weg naar m’n hart. Ik wilde er meer van, de hele dag. Maar hoe heette dit specifieke geluid? Aan Shazam kun je vragen hoe een bepaald nummer heet, maar niet welke instrumenten er in voorkomen.

Sepia

Met welke Google-trefwoorden maakte je duidelijk dat je bij het horen van deze klanken direct in een film noir terechtkwam die alles om je heen in sepia drenkte? Met ‘Schemerlampjes, rood velours, Chesterfield-banken, heel veel rook en Miles David en/of John Coltrane op zo’n gammel podiumpje die hun instrumenten laten huilen als jonge wolven verstoken van moedermelk’ wist Google geen raad.

Dremper

Toen kwam ik toch via een hele fanfare en de ‘verdrietige trombone’ bij de demper uit. Ja, dat was hem. Zo’n bolle vriend die op het uiteinde van de trompet wordt geplaatst, met een navel in zijn buik waardoor dat hele specifieke geluid de wereld in wordt geperst.

Wow

Op Wikipedia (en dan weet je dat het klopt) las ik dat de demper naar Patrick T “Paddy” Harmon was vernoemd, omdat die George Schluesselburg geld had gegeven om hem uit te vinden. Of nou ja, aan te passen, want al in 1865 werd er een variant van de demper gebruikt en populair gemaakt door zwarte jazz-muzikanten. Het allerleukste weetje was dat hij ook wel ‘wa-wa’, ‘wow-wow’ of ‘wah-wah’ wordt genoemd. ‘Schat, weet jij waar ik m’n wow-wow heb gelaten? Ik ben hem kwijt.’

Speellijst

Inmiddels draait de ‘Muted trumpet/jazz’-speellijst van Spotify overuren in het Huis met de Roze Luiken. Als ik schrijf, als ik schilder, als ik de krant lees, hout op het vuur gooi, de hond aai, word ik vergezeld door zalig trieste trompetjes. Wow, wow.