Een schrijversleven in een Frans tiny house

Voor mijn verjaardag, twee maanden geleden, heb ik mezelf tijd gegeven. Of beter gezegd: de ruimte om tijd te nemen. En om mezelf een steuntje in de rug te geven, heb ik toen direct een paar abonnementen opgezegd. Want ergens aan vast zitten, begon me steeds meer de keel uit te hangen.

Ik zat een beetje gevangen in mijn eigen …

De zon is terug! We zijn er direct op uitgegaan, vrolijk de paden op, de lanen in. En we zijn niet de enigen die voor de buitenlucht hebben gekozen, want van alle kanten klinkt het geluid van kettingzagen. Geluid dat ergens voor staat. 

We zeggen vaak dat de tijd hier in het midden van Frankrijk stil is blijven staan. Alsof …

We leven al ruim een week zonder zon, in een dichte grijze mist. Alles krijgt er een doffe, futloze uitstraling van. Zelfs de koeien lijken er klaar mee te zijn.

Het maakt dat ik mijn zin om te gaan wandelen verlies en onderuitgezakt meer stappen zet in de heerlijke wandelboekjes van Van Oorschot. Ook Mec ligt liever onder een deken.…

Een lieve vriendin vroeg me hoe het was om op de radio bij Spijkers met Koppen te gast te zijn. Ik biechtte op dat ik het een beetje in een waas had ervaren. Je komt namelijk aan, wordt met koffie opgevangen achter de schermen. Daar hoor je hoe ze het gesprek voor zich zien.

Dan word je meegenomen en loop …

Ik had slechts 25 minuten om van de vertraagde Thalys met alle bagage naar de metro te hollen, negen Parijse haltes te tellen en met zevenmijlslaarzen aan naar de trein te sprinten. De laatste trein. Toen ik er hijgend aankwam, was het spoor leeg. Teringtrein! riep ik uit de grond van m’n hart. Ik slikte tranen weg die te maken …

Er zit een verschil tussen gelijk hebben en gelijk krijgen. Dat heeft mijn vader aan den lijve ondervonden.

De gemeente Maassluis wilde een reeks bomen kappen om plek te maken voor een nieuwe peperdure sporthal. Maar die bomen zijn de thuisplaats van een kolonie roeken, beschermde vogels die niet voor niets beschermd zijn.

Mijn vader is een grote natuurvriend en …

Vanmorgen sprong het paardje er weer uit. Ik was vergeten dat het er zat, daar op de muur van het huis langs de weg. Weer of geen weer, het staat er enthousiast opspringend tussen de luiken. Wat me bezighoudt, is hoe het toch komt dat het me soms wel en vaker niet opvalt.

Ik moest daardoor aan de film Moonage …

“Dag, je spreekt met de Radio 10 Ochtendsjoooo. Ik bel je omdat ik van mijn bronnen heb vernomen dat jij een hele grote fan bent van Wie is de Mol? Nu willen we morgenochtend in de ochtendsjoooo aandacht aan het nieuwe seizoen besteden en dus vroeg ik me af of we je kunnen bellen. Want ja, jij hebt dus al …

Al langer overwegen we om ons tiny house met de roze luiken iets uit te breiden. We zijn immers twee reuzen die met een reusachtige hond in een paddenstoel wonen. De ruimte is dan per definitie beperkt.

Bezoekers geef ik meestal een audiotour die begint met de voortuin om via de moestuin naar de achtertuin met het uitzicht te lopen …

Ik was van plan om een giftig stukje te schrijven over onze postbode. En dan niet de postbode die vorig jaar Kapitein Zwartpoot doodreed en die we daarna ‘de moordenaar’ zijn gaan noemen, omdat het op een of andere manier wrang geestig is om droogjes ‘o daar is de moordenaar met de post’ te kunnen zeggen.

Maar nee, de moordenaar …