Holbewoner

Het was me binnen heus opgevallen dat er buiten iets spectaculairs gaande was. Een gloed die van geel naar oranje en paars verschoof, sijpelde door het raam naar binnen. Ik registreerde het wel, maar zat teveel in mijn eigen wereld om in actie te komen.

Kwast

Toen ik buiten kwam, zag ik dat ik niet de enige ben die met waterverf experimenteert. Al ga ik er eigenlijk niet vanuit dat er ergens een God achter een bureautje met een kwast in de weer is, om dit soort luchten bij elkaar te dromen. Het is de natuur en die is al goddelijk genoeg.

Oplosten

Ik ben even buiten gaan zitten om te zien hoe al die kleuren in elkaar overliepen, tot ze oplosten in de donkerte. Op weg naar huis dacht ik aan dat moment terug: het binnen registreren dat er buiten iets gaande was, zonder in actie te komen.

Grot

Ik trek me graag terug in iets van een grot. De donkerste plekken waarin een lekkere stoel staat, vind ik het meest aantrekkelijk (al is een lampje wel fijn). Als ik het zou moeten verklaren, denk ik dat daar de grens tussen de buiten- en de binnenwereld het dunst is.

Rustiek wit

Binnenkort komt er (na maanden wachten) een stukadoor naar het schrijvershuis om de boel rustiek wit te maken en zo de kleine ruimte iets open te breken. Daar sta ik nog altijd achter. Ik kijk er zelfs naar uit. Maar wat gaat dat voor mijn innerlijke holbewoner betekenen?

Zonnebril

Ach, als die witte muren ervoor zorgen dat de grens tussen buiten en binnen te ondoordringbaar wordt, dan zet ik gewoon kamerschermen om me heen of een zonnebril op. Het een hoeft het ander niet uit te sluiten. Met een paar kleine ingrepen kun je in elke wereld schilderen.