De kraanvogels riepen me naar buiten. Twee keer per jaar vliegen ze over ons huis heen en twee keer per jaar ga ik kijken, maak ik foto’s en video’s om de markering van de tijd vast te leggen: de definitieve overgang naar, in de dit geval, de winter.
Knel
Toen ik op reis was stuurde F. de eerste kraanvogelbeelden door …
Verder lezen
Ik weet nog waar ik was: in een taxi met een chauffeur die wilde weten waar ik vandaan kwam, welke taal ik sprak en of het er leuk was. Terwijl hij die vragen stelde, kwamen de appjes binnen: 35 zetels (was het toen nog). Het Nederland dat ieder jaar de Tweede Wereldoorlog herdenkt opdat we niet vergeten wat het uitsluiten …
Verder lezen
‘Help’, riep ik en sprong op van mijn stoel om mijn broek uit te trekken. Even daarvoor had ik al een stekende pijn in mijn zij gevoeld op de plek waar het elastiek van mijn onderbroek de boel ophoudt. Die steek trok langzaam omhoog en werd steeds intenser. Het elastiek verschuiven hielp niet, krabben ook niet. Dit was niet pluis. …
Verder lezen
‘Niet instappen bij auto’s met gele nummerborden,’ was het advies. Ik was 19 en ging voor het eerst alleen op reis. Vijf weken verbleef ik in een kibboets in Israël met een grote groep vrijwilligers van over de hele wereld. Ik werkte buiten de gemeenschap in een wegrestaurant en moest er de chef helpen. Hij sprak geen Engels, maar blafte …
Verder lezen
Het was me binnen heus opgevallen dat er buiten iets spectaculairs gaande was. Een gloed die van geel naar oranje en paars verschoof, sijpelde door het raam naar binnen. Ik registreerde het wel, maar zat teveel in mijn eigen wereld om in actie te komen.
Kwast
Toen ik buiten kwam, zag ik dat ik niet de enige ben die met …
Verder lezen
Het paard was groot en bruin en kwam in een rustige tred op ons af. Erop zat een ruiter in vol tenue, inclusief zo’n helm met een klep, handschoentjes en een zweepje. Naast het paard liep een hondje, een beagle met flinke flaporen. Ze vormden een vrolijk geheel en wij liepen in de weg, of althans dat voelde zo.
Poortje…
Verder lezen
Heb je dat ook wel eens, dat je buiten bent en je ineens zo ontzettend goed ziet hoe mooi alles is? Het licht dat door de bladeren valt, de waaiers van varens, de schaduwen die ze maken, de vlinders die je lijken te begroeten en de koolmeesjes die niet alleen naar elkaar maar ook naar jou lijken te fluiten?
Ik …
Verder lezen
Mensen die schrijven, zitten en God wat zit ik graag. Het liefst in een half liggende houding, zo’n houding waar een chaise longue voor is uitgevonden, of een bed. Ik heb er ook een gevleugelde uitspraak voor: ‘Hè hè’. Mijn moeder schiet altijd weer in de lach als ik na een reis van acht uur of een ommetje van vijf …
Verder lezen
Weimaraners staan erom bekend erg gehecht aan hun baasje(s) te zijn en daardoor moeilijk alleen gelaten te kunnen worden. Dat laatste is een nadeel, al proberen we dat wat op te rekken, maar die angst om alleen te zijn heeft ook een voordeel: het werkt als een onzichtbaar elastiek.
Als we uit wandelen gaan wil Mec nog wel eens op …
Verder lezen
Harde windstoten, slagregens, vallende potten. De tuin ziet er al de hele week gehavend uit: alle stoelen, tafels en de parasol zijn als een mikado-spel over elkaar gebuiteld. Geknakte zonnebloemen, gevallen takken, bladerloze rozen en ga zo maar door.
Al de hele week vraag ik me af of de storm verantwoordelijk is voor de lichte griep die ik voel, of …
Verder lezen