Extase
Heb je dat ook wel eens, dat je buiten bent en je ineens zo ontzettend goed ziet hoe mooi alles is? Het licht dat door de bladeren valt, de waaiers van varens, de schaduwen die ze maken, de vlinders die je lijken te begroeten en de koolmeesjes die niet alleen naar elkaar maar ook naar jou lijken te fluiten?
Ik had dat vanmorgen in het bos en liep, ik zeg het maar eerlijk, in extase rond. De vlierbessen hingen zwaar. Het beekje klaterde vrolijk. Mec huppelde voor me uit. Zelfs de brandnetels hadden geen zin om me te prikken toen ik er met mijn blote enkels langs scheerde.
Boskoeien?
En er stond ook nog een kudde koeien aan de bosrand die er de dag daarvoor niet had gestaan. Ze keken me verschrikt aan.
Knuffelen
Ooit had ik tijdens een vrijgezellenfeest meegedaan aan een cursus koeknuffelen. We waren destijds laag door het gras, vlaaien ontwijkend, naar de koeien toegekropen en moesten naar hun oren kijken waarbij je, als de oren gingen liggen, dichterbij kon kruipen (of was dat juist als ze gingen staan?!). Nadat de koeien groen licht hadden gegeven, vlijden we ons tegen hun sterke, warme zij en hoorden knarsende kiezen en het pompen en knorren van meerdere magen. We werden daarop verwend met grote slierten dik kwijl die ze in onze schoot deponeerden, kwijl waar alleen wasmachines uit het duurdere segment raad mee wisten.
Verbondenheid
Dat gevoel van verbondenheid probeerde ik weer terug te halen en naar deze boskoeien uit te stralen, zodat zij met hun oren zouden seinen dat ze het begrepen hadden en we samen met een huppeltje en een drafje door het bos zouden wandelen.
Boodschap uit de hemel
Prompt liep er een koe over een richel in het vizier en draaide, badend in het ochtendlicht als de Aartsengel Gabriël met een boodschap uit de hemel, haar kop naar me toe. Het was een intense blik waarin ik verbinding met mij, met het bos en ja, met alles, teruglas. Ik knikte naar haar en glimlachte om duidelijk te maken dat ik geen kwaad in de zin had, maar gewoon in extase was.
En zij, zij tilde haar staart op en duwde in grote horten en stoten de grootste berg warme stront naar buiten die ik ooit had gezien.
Daarna liep ze door. Wel met een iets lichtere tred, maar dat had duidelijk niets met mij te maken. En ik, ik nam de warme boodschap voor kennisgeving aan.