Overgang

De kraanvogels riepen me naar buiten. Twee keer per jaar vliegen ze over ons huis heen en twee keer per jaar ga ik kijken, maak ik foto’s en video’s om de markering van de tijd vast te leggen: de definitieve overgang naar, in de dit geval, de winter.

Knel

Toen ik op reis was stuurde F. de eerste kraanvogelbeelden door en voelde ik een vreemde knel. Alsof ik een belangrijk moment miste door het tijdelijke verlof van de seizoenen – ik was op een plek waar vooral tropische regens en drukkende hitte elkaar afwisselden. Ik vroeg me af hoe het was om zo zonder herfst in een keer de winter in te stappen. Ik koester die tijd omdat de winter het moment is om naar binnen te keren en me aan het schrijven over te geven, omdat er nou eenmaal minder afleiding van al dat licht is. Maar was de overgang nu niet te groot? Hoe ver waren mijn interne kraanvogels al gevorderd?

Regens

Niet dat ik veel aan de herfst had gemist. In de zes weken dat ik op onderzoek was voor een boek, was het huis met de roze luiken ondergedompeld geweest in eindeloze regens. En vanuit Nederland had ik niet veel andere berichten vernomen.

Modder

De eerste dagen dat ik thuis was en nog gaar van het tijdsverschil en de plotselinge kou, was het grijs en mistig buiten. Er was ook modder, heel veel modder. Op de eerste lange wandeling met Mec leek het bos niet zichzelf, niet alleen omdat de bladeren grotendeels gevallen waren en de in de zomer doorgeschoten heggen en bosschages weer terug waren gesnoeid, maar ook omdat enkele bomen door de storm en de regens om waren gedonderd, soms zo erg dat delen asfalt af waren gebrokkeld.

Waterboard

Gelukkig kondigden de kraanvogels aan dat het winterse zonnetje door zou breken en dat alles even op adem kon komen van de hemelse waterboard-sessies. Het was alsof het hele bos uit stond te hijgen van de afgelopen weken. We gingen nu gezamenlijk met frisse moed een ander seizoen in – ik had geen dag later thuis moeten komen.