Het Oor

Het eerste wat me opviel aan de vrouw die tegenover me in de metro zat, was haar neusje. Het had een klein beetje wip en het leek een verdwijnpunt te zijn voor de rest van haar gezicht.

Hyperaantrekkelijk

Het duurde daardoor even voor haar oor mijn aandacht trok. Maar eenmaal gezien, liet het me niet meer los. Eindelijk begreep ik de fascinatie die Haruki Murakami in zijn boeken laat zien: Er is altijd wel een vrouw met een hyperaantrekkelijk oor waar de hoofdpersoon door gegrepen wordt.

Magisch

En nu zat ik oog in oor met een Haruki Murakami-vrouw. Ik wilde heel graag naast haar gaan zitten. Gewoon, om dichter bij het oor te kunnen zijn. Het moest ongetwijfeld magische krachten bezitten, zoals magie een vanzelfsprekende rol in de verhalen van Murakami speelt. Een laddertje langs de snelweg leid je daar zo een nieuwe wereld in. En wie veertig dagen in een put zit komt er als een andere versie van zichzelf, nu met moedervlek, weer uit.

Draaikolk?

Waar zou dit oor toe leiden? Was het een draaikolk naar de bodem van de zee? Een zwart gat dat je kon transporteren naar Neptunus? Of werkte het anders en liet het al het geluid dat de schelp wist te bereiken, veranderen in goudklompjes?

Poppetje gezien…

De metro stopte en de vrouw stapte uit. Ze schoof haar zwarte haar voor haar oor en nam het met zich mee. Poppetje gezien, kastje dicht. Nee! dacht ik. Niet gaan! Het had grensoverschrijdend geweest als ik haar daarom had aangeklampt – er zijn mannen voor minder gecancelled. Gelukkig zit vrouwen bespringen niet in mijn natuur en kon ze onbezorgd doorlopen.

Goudklompje

De metro vertrok en met elke seconde dat we verder van haar verwijderd raakten, voelde het alsof ik het antwoord op alle problemen van deze tijd door mijn vingers had laten glippen. Het is niet iets dat uitgesproken, maar gehoord moet worden, dat weet ik nu wel. Stil luisteren en hopen op een goudklompje.