Living

‘Ik wil een beetje gaan leven, maar ik weet niet hoe…’, zegt Mr. Williams plompverloren in de Oscar-genomineerde film Living (2022). Een prachtige zin en eentje die Mr. Williams in zijn hele lange leven niet eerder heeft uitgesproken.

Mr. Zombie

Hij laat zijn administratieve werk voor wat het is en begint door de stad te dwalen, gaat naar zee, maakt nieuwe vrienden en komt toevallig zijn assistente tegen die hij trakteert op een lunch bij een duur restaurant. Zij ziet ineens een andere kant van hem en durft daardoor te zeggen dat ze een bijnaam voor hem had: Mr. Zombie. Hoewel het pijnlijk is, kan Mr. Williams er de humor wel van inzien: een hersenloze, levenloze robot, dat wás hij al die tijd ook wel een beetje geweest.

Schimmel

Het toeval wilde dat terwijl ik naar Living zat te kijken waar een zombie zijn best doet om nog snel een beetje mens te worden, er naast mij iemand in het vliegtuig naar de HBO-serie The Last of Us zat te kijken. Daarin vluchten mensen voor hyperbesmettelijke hongerige schimmelzombies. Die mensen beleven door die dreiging alle grote gevoelens extra intens. Zij léven omdat de zombies hen heel angstaanjagend op de hielen zitten.

Enger

The Last of Us was de ontdekking van het afgelopen jaar en gaat vast, zeer terecht, een hele berg Emmy’s winnen. Ik heb er eerder dit jaar met een deken voor mijn ogen (als het echt te goor was) en met zakdoekjes (vanwege die prachtige derde aflevering) naar zitten kijken. En toch, vond ik bij nader inzien Mr. Williams op mijn vliegtuigscherm misschien wel enger dan al die schimmelzombies bij elkaar.

Infecteert

Het werd langzaam duidelijk dat Mr. Williams in een systeem functioneerde dat niet goed met eigen initiatief, creativiteit en passie om kon gaan. Dat systeem werkte als een heel langzame sluipmoordenaar die je ook infecteert en dan alle tijd neemt om alle leven uit je weg te laten vloeien. Het enge zit hem in het gebrek aan zwammen die uit zijn ogen bulken en aan nare gorgelgeluidjes in de gangen. Dat systeem heeft namelijk geen gezicht, maar ligt altijd op de loer. Voor je het weet besef je ineens dat je bent vergeten hoe dat moet, leven. En dan is het te laat.