Het zou kunnen dat als je in New York ergens te gast bent en de gastheer of -vrouw je vraagt om even iets uit de vriezer te pakken, je dan oog in oog komt te staan met een hele plank vol bevroren bananenschillen, worstelschaafsel en klokhuizen.
De eerste keer dat het me gebeurde, voelde ik schroom om ernaar te vragen. …
Verder lezen
Terwijl ik op het New Yorkse station van Chambers Street op de metro stond te wachten, had ik het gevoel dat ik aangekeken werd. Het bleek de muur te zijn: twee ogen van mozaïek die er in 1998 in waren gemetseld voor de kunsttentoonstelling Oculus.
Ik vroeg me af wat deze ogen allemaal hadden gezien en hadden zien veranderen. In …
Verder lezen
Het voelde als een totale overwinning, die dag in Ecuador. Met een groepje van veertien vertrok ik ’s ochtends vanuit de hoofdstad Quito naar Cotopaxi, een besneeuwde vulkaan in het Andres-gebergte, een berg die ik al had gespot en die imposant en ijzingwekkend de horizon had versierd. De bedoeling was, zo dacht ik toen ik deze tour last minute boekte, …
Verder lezen
‘Open je ogen!’ staat er op een groot spandoek langs de weg die langs een groot meer naar een verlaten watermolen loopt. Ik kom er al enkele jaren en ik zie er zelden iemand. Het spandoek was een verrassing.
Het meer moet weg. Toen ik dat voor het eerst hoorde, was ik razend. Welke gek wil zo’n prachtige plek van …
Verder lezen
Ik zat op mijn hurken in de moestuin en prikte gaatjes in de grond voor het klimrek dat tussen een aantal bedden heen loopt. In elk gaatje stopte ik een erwtje en dekte het toe. Het is een van de eerste dingen die ik in een moestuinjaar doe: erwtjes zaaien. Dit jaar was ik laat. Een druk hoofd dat met …
Verder lezen
‘Waarom heb je dat nog niet opgeschreven?’ vroeg Debbie, m’n schilderlerares. Ik had net uitvoerig uit de doeken gedaan wat er in het bos was gebeurd en inderdaad leende de hele saga zich voor een prima stukje. Toch voelde ik schroom. Waar was ik bang voor, vroeg ik me af. Dat mensen niet meer bij hem in de buurt durfden …
Verder lezen
Het drong tot me door hoe ingesleten onze patronen zijn, toen ik me wilde scheren en Mec begon te piepen. Bij gebrek aan woorden, drukt hij zenuwen en/of enthousiasme uit door rondjes te draaien, door me vragend en doordringend aan te kijken en vooral door huilende piepjes te maken.
Dat doet hij als hij weet dat er eten aankomt, dat …
Verder lezen
Het begon met het nummer Samson van Brittany Howard waarin een eenzaam door de ruimte dwalend trompetje zit. Daarna kwam ik weer zo’n trompetje tegen in Alone Together van Gary Clark jr. dat iets swingender in elkaar zit. Wat er gezongen werd, kreeg ik niet helemaal mee (daar heb ik vaker last van) maar die trompetjes vonden zo hun weg …
Verder lezen
‘Je moet de koepel nog op,’ zei de mevrouw bij de uitgang van de met overweldigende gouden altaren volgehangen Catedral Metropolitana van Quito, de hoofdstad van Ecuador. Daar had ik inderdaad een kaartje voor, maar na twee rondjes door het gebouw had ik de trap nog niet gevonden en dat was ook wel prima. ‘Nee!’ zei de mevrouw streng. ‘Ticket …
Verder lezen
Omdat ik een wapen draag is het reizen makkelijker geworden. Hij gaat overal mee naartoe en is eigenlijk altijd geladen. Behalve als de batterij leeg begint te raken, dan slaat de paniek toe. Want hoe deden we dat ook alweer zonder telefoon?
Avontuur
Vroegah, toen je nog reischeques had, met muntjes in telefooncellen stond te klooien, je de taal niet …
Verder lezen